" ดวงอาทิตย์หัวเราะร่า เมฆาอันปรอดโปร่ง

ทั้งสองโลดแล่นบนนภา

และฉันรู้สึกถึงความหนาวเหน็บในเส้นโลหิตของฉัน

และฉันรู้สึกถึงความตายในหัวใจของฉัน

ว่าแต่คุณคือใครกันนะ? สายตาที่อ่อนโยนนั่น

คุณกำลังผายอ้อมแขนอันอ่อนล้ามาให้ฉันอย่างนั้นหรอ?

คุณกระซิบเพลงสุดท้ายให้ฉันฟัง

ทุ่งแห่งดอกไม้ที่มีผีเสื้อสีขาว

ดวงอาทิตย์หัวเราะร่า ดอกอคาเซียอันบานสะพรั่ง

ส่งคลื่นกลิ่นหอมโชยมา

และพรุ่งนี้ฉันจะกลับไปอยู่ในความมืดอันน่าสยองขวัญ

ดั่งเถ้ากระดูก ความโดดเดี่ยว ความเศร้าโศกได้ถูกแช่แข็งไว้!

แต่คุณก็อยู่ตรงนั้นด้วย แววตาอันซื่อสัตย์

คุณจะปลอบประโลมฉันด้วยอ้อมแขนอันเหนื่อยล้านั่นจริงๆหรือ?

โอ้! ใช่สิ บทเพลงสุดท้ายที่ถูกบรรเลงซ้ำๆ

ไปยังทุ่งแห่งดอกไม้ที่มีผีเสื้อสีขาว "

       จุดที่น่าสนใจของบทประพันธ์นี้คือการเปลี่ยนอารมณ์ไปมาของทำนองตามแต่ละท่อนจากหม่นหมองไปสดใส จะเห็นได้ชัดเมื่อฟังจากเนื้อร้องตามไปด้วย ท่วงทำนองที่เนื้อเพลงพูดถึงชีวิตของตนเองจะอยู่ใน minor key ทำให้รู้สึกได้ถึงความหม่นหมอง แต่ท่อนที่พูดถึง Visione (ในภาษาอิตาเลียนแปลว่า สายตา/แววตา) ใน major key จะมีท่วงทำนองที่สว่างสดใส และทำนองของทั้ง 3 เครื่องดนตรี

(เสียงร้อง, Violancello และ Piano) จะมีการเล่นโต้ตอบกัน โดยจะได้ยินในช่วงต้นของแต่ละท่อน และช่วงสุดท้ายของบทประพันธ์ ซึ่งให้ความรู้สึกราวกับว่าเครื่องดนตรีทั้งหมดกำลังสนทนากันโดยการบรรเลงดนตรี

​